Testuingurua
XLV ARRATS GORRI....
Arratsean trumoi eta guzti askatu ziran goiko iturriak, orri zaarrak, orbel izateko bildurrez, zuaitzetan dardar egien zegien; azken sagar umatuak sagarrondoan bertan likindu ziran, beratuaren beratuz, eta aizetako indarrak deslai, edozeri kalte egiteko baimenaz ebiltzan zebiltzan.
Baiña Izarñoren burutik ur garbitzailleak jario ziran eta izen barriko argiak ñirñir egien zegien bateo uretan.
Amonak ez euan zuan jantzi mantelin apaiña, Izarñoren omenez, fededunen argizariari eusteko; jaiak amonagandik eukan zeukan alderdi illuna.
Enriri zoragarriak eritsi yakozan zitzaizkion alabatxoaren begiak.
Babi eta biak noren koloreko eta zeiñen antzeko ete einkezan zitezken galdeka ibilli ziran; zoragarria arpegia goratu euan zuan aitak, gaiñerakoa ain zoragarri baleuka, asperendu zan Babi ama.
Amonak murritz begitu eutson zion guraso barrien zorionari sukaldeko zokotik, eta txakur lumatsua lekuko euala zuala ze uste daue dute orreik olako umeagaz... ezbaian ipinten euan zuan.
Guraso barrien solasaldia amaitu zanean, Izarñok amaren abotsa urruntzen somatu euan zuan bere lotatik eta bildur deiez, ueka asi yakon zitzaion.
- Gose izango da - esan eutson zion Enrik Babiri.
Amak besoetan artu euan zuan Izarño eta ez zan ixildu, arik eta bizi egarria amaren bularretan asebete arte.
Izarñok, eskurik ezin einkean zezaken mugitu, baiña ointxoak pozarren mugitzen euazan zituan, esnea edozkitzean.
Amona ez zan bat ere poztu, illoba amaren bularretik indarbarritzen egoela zegoela ikusisik.